Ta strona używa ciasteczek (cookies), dzięki którym nasz serwis może działać lepiej. Dowiedz się więcej Rozumiem

Jak nie urok to sraczka, czyli kilka listopadowych dni w Tatrach...

2007-11-26
Autor: tofEL
Pogoda zepsuła się na dobre. Otulił nas miękki, widmowy całun chmur. Z początku miałem jeszcze nadzieję, że wiatr przewieje je tak samo szybko jak przywiał. Gdy siedzieliśmy wygodnie przed budynkiem meteorologów i chłonęliśmy Wysokie Tatry z nowej perspektywy niewinne chmury powoli podnosiły się do góry. Nieśmiało, zagarniały dla siebie przełęcze i niższe wierzchołki, by po chwili zwrócić je prawidłowym właścicielom - pieszczotom słońca i naszych oczu. Po kilku takich przymiarkach zmieniły taktykę. Delikatne dotąd zjawy stały się bardziej zuchwałe i już nie odstępowały tak chętnie swych zdobyczy. Kolejne szczyty Tatr Zachodnich pogrążały się w widmowym, białym Morzu. Nakryła je gruba, wełnista żałobna tkanina odbierająca wszelką nadzieję. W końcu przyszedł czas i na nas. Dziesięć metrów, nie więcej. Dalej kontury rozmazywały się do tego stopnia, że poza szarawą zawiesiną nie było nic widać. W pewnych miejscach zlewała się prawie niepostrzeżenie ze śniegiem i tylko świeże ślady i morka czerń skał podpowiadały nam gdzie niebo, gdzie ziemia.

"Jak nie urok to sraczka" - skomentowałem pod nosem. Chłopcy, zapewne z niedosłyszenia, niewzruszenie kontynuowali zakuwanie się w membranowe zbroje i stalowe raki. A zaczęło się tak pięknie, mimo typowych niepomyślnych prognoz pogody. Widok z okien busa, kiedy to raz za razem wynurzaliśmy się z mokradeł wrzosowej mgły by z co wyższych pagórków naszym oczom ukazała się panorama Tatr. Barwiona różem i pomarańczem biel śniegu, zamglona czerń twardych, górskich drzew i niewzruszony, subtelny, prawie że bezbłędny błękit nieba. Podejście na Kasprowy. Śnieg, słońce, błoto i woda kapiąca z drzew. Aurora borealis - delikatne jak babie lato, rozrywane gwałtownym wiatrem cienkie chmury i załamujące się na nich wszystkimi kolorami tęczy słońce. Coraz więcej chmur, coraz więcej zórz. Zły to był znak, ale staraliśmy się o tym nie myśleć. "Jakoś to będzie" - powtarzaliśmy to w myślach, to na głos - "pewnie przejdzie bokiem, musi przejść...". Za nami narastał jednak coraz ciemniejszy mur. Jeszcze daleko w dole, jeszcze nisko, ale czasami oglądając się za siebie odnosiłem wrażenie, że bestia podnosi się coraz wyżej, coraz bezczelniej łypie na nasze góry, wygraża naszym planom, nam... "Jakoś to będzie, przejdzie bokiem" - ponura mantra i to nie miłe uczucie, że wszystko to i tak na marne - i tak trzeba będzie wracać.

Póki co szliśmy jednak dalej, a wiatr dawał twardo upodobniając nas w swoich szponach do Drużyny Pierścienia. Łopoczące kurtki i drobinki śniegu - małe kryształy słońca przeganiane po twardym stoku. Nie przeszło bokiem... Źle dopasowane raki, co najmniej o dwa numery za duże. "A co jeśli spadną, gdy będziemy na grani? A co jeśli wyjadą w kluczowym momencie? Niby to proste góry, prosta trasa, ale..." No właśnie - ale... Po co na darmo ryzykować? W końcu to moje życie, mam tylko jedno... Przeszliśmy może z dwieście czy trzysta metrów. - To nie ma sensu - oznajmiam i zawracam z Łukaszem. Artur zostaje wśród skałek Kasprowego - nie chce nas opóźniać. Jest już zmęczony, więc tutaj na nas poczeka. - Za chwilę przecież wrócicie, kolesie z meteo dadzą wam kombinerki, dopasujecie raki i wrócicie. Poczekam tutaj... Klapnęliśmy na śniegu czekając na obsługę stacji narciarskiej. Mają przyjść za kilka chwil. Łukasz rozłożył się wygodnie, nogi ma w górze, oparte o jakiś skalny blok. Aż dziw mnie bierze, że mu nie zimno od lepkiego śniegu... Przysiadłem obok i biję się ze swoimi myślami - iść dalej czy zawrócić? Nie chcę wyjść na tchórza, który w obliczu byle trudności pęka i ucieka w doliny, w ciepłe schroniska, więc ciągnie mnie do przodu, dalej. Ciężko jest mi zawracać, czasem to długa walka. To takie wypalające - jakby ktoś zasypał mi piersi popiołem. Popiołem ze spalonych nadziei. Z drugiej strony góry wymagają jednak rozsądku, którego decyzje mogą dla ludzi z zewnątrz wyglądać czasem na tchórzostwo. Trenuję się więc powoli w elastyczności i uwzględnianiu w swoich planach panujących warunków. To jednak teoria - w praktyce siedzę bowiem na śniegu, wpatruję się to w mgłę, to w Łukasza i nie wiem co myśleć. W końcu schodzimy. Do Murowańca. Będzie ciepło i piwo, dopasuję sobie raki - pocieszam się w myślach. - Dupa straszna, nie było co iść... - No nie było - zniechęconym głosem przytakuje Artur. - Szkoda, bo wreszcie mieliśmy cały potrzebny sprzęt - raki, czekany, namiot... - dorzuca Łukasz. - Mleko... mleko... - powtarzam - ... dupówa na całego - powtarzają znany refren chłopaki - jak nie urok, to sraczka...

Jestem niepocieszony - może trzeba było iść? Może jutro rano przywita nas błękitne niebo i będziemy żałowali tej decyzji? Jak zwykle gryzą mnie wyrzuty sumienia i wątpliwości, które rozpuszcza dopiero ciepło i widok pewnych, kamiennych ścian Murowańca. Schronisko opuszczamy w towarzystwie mdłego światła latarek. Diody - lux nekropolis... Kierujemy się ku Czarnemu Stawowi. Z nieba sypie się gruby śnieg. Wieje bardzo delikatny wiaterek, jest ciepło. Płatki roztapiają się po chwili na ubraniu i twarzy, ale nie przeszkadza mi to. Idzie się dobrze, jestem wypoczęty, inni zresztą chyba też, bo mamy niezłe tempo. Wpadam w jednostajny rytm - ścieżka, zawieszone w nicości skrzypienie śniegu, ciemności kosówki i chłodna czerń nocy orana światłem czołówek. Tylko w dole jakieś ciepłe migotanie. To płonie ogień. Znicze. - Chyba grób Kasprowicza - mówi Łukasz - on tutaj gdzieś, na Granatach, zginął. - No tak. Dziś Święto Zmarłych. - Ale tutaj grób? Myślałem, że gdzieś wyżej, przy zboczu... Może to szałas? - Szkoda, że nie mamy mapy... Cholera wie... Oglądamy przez chwilę ten niespodziewany spektakl maleńkich, nietrwałych, żółtych światełek otoczonych samotnością i pustką nocy. Wnoszą niespodziewane ciepło w ten niegościnny, zimowy świat.

Daleko, daleko w dole. Martwe światło obejmuje coraz częściej przeciwległe zbocza, znaczy że zbliżamy się do Progu. Miejsce na namiot odnajdujemy szybko - wielka biała plama opodal porzuconego, porośniętego turkusowymi porostami głazu. Spokojnie i płasko. Tego nam trzeba. W nocy budzą nas jakieś głosy. - Z Zawratu wracają, mówię wam - to Łukasz... - Z Zawratu? O tej porze...? - Kto? Kto wraca? Już, już mieli przejść i pozwolić nam na beztroskie zapadnięcie się z powrotem w sen, gdy nagle rozlega się podniecony głos: - O! Patrzcie, namiot! I tyle, cisza. Sypialnię oblewa strumień żółtego światła. Na chwilę jedynie, lecz to wystarcza by obudzić ważne, rodzące niepokój pytanie. Wsypią nas czy nie? Usypiam wraz z tą wątpliwością kryjącą się z tyłu głowy, czując się nieswojo i ociężale. W nieprzyjemnym ścisku, jak sardynka w puszce malutkiego, dwuosobowego namiotu. Oby tylko pogoda jutro była lepsza od tej szarej, wiszącej na niebie szmaty... Ostatnie myśli wysysa już zbliżający sen. Wierzchołek Kościelca. Podczas podejścia niebo to całkowicie nikło zastępowane widmową, szarą mazią, to otwierało przede mną swoje dziedzińce i pozwalało cieszyć oko widokiem okolicznych turni i ich wodnych odbić. A teraz mam widok na całą Halę Gąsienicową - Żółtą Turnię, Granaty, Kozie Wierchy, Zawratową Turnię, Świnicę, Pośrednią i Skrajną Turnię - i hen dalej. Zza muru najbliższych wystają kolejne szczyty Wysokich - całe rozszalałe stromiznami morze. We wszystkich lepka, cukrowa biel zmieszana z zimną czernią. Śledzę je uważnie, starając się wyszukać najdogodniejsze drogi wejścia. Przeglądam żleby, zachody, rysy, depresje, pęknięcia, filary i grzędy. Wokół czterysta metrów lufy. Uwielbiam to poczucie bezkresnej przestrzeni. To poszukiwanie kolejnych celów, to wyobrażanie sobie siebie tam daleko - w ścianie.

Chmury płaszczą się w dole i nie śmią podejść wyżej. Szarawe, brzydkie morze, z którego gdzieniegdzie wynurzają się Zachodnie rafy Tatr, srebrno-seledynowe od porannego szronu i nocnego opadu. Na północy jakieś nieznane mi, łagodne grzbiety - to chmurzaste bałwany wybijają się niczym fale ponad pomarszczoną powierzchnię powietrznych wód. Groźne, jakby zatrzymane w miejscu kaskady i powodzie. Łukasz i Artur oblegają szczytowe głazy. Robią zdjęcia, podziwiają widoki, odpoczywają. Chyba, nie zwracam na nich zbyt dużej uwagi, bo jak zwykle nosi mnie - wszedłem na wierzchołek, wchłonąłem zwycięstwo i panoramę, więc pora ruszać dalej. Nie ma co siedzieć w miejscu, kiedy tyle szczytów do zrobienia, a dzień tak młody. Nie umiem odpoczywać i siedzieć na miejscu, nudzi mnie to, męczy wręcz. Chłopcy chcą jednak jeszcze trochę posiedzieć. - Co tu robić, co tu robić? - kołacze mi się po głowie. Jest! Dalszą część grani, która po trzech metrach rozszerza się w kolejny wierzchołek, pokrywa nietknięty ludzką stopą puch. No, to już mam co robić - oby tylko było widać na zdjęciu, że tylko moje ślady tam prowadzą.

Nagle świat staje dęba. Lecę przed siebie. W jakiś zupełnie później dla mnie niepojęty sposób dostrzegam tę otwierającą się przede mną lufę i automatycznie wyginam całe ciało. Zatrzymuję się na kolanach, bez podpierania się rękami. Ratuje mi to życie - dziesięć centymetrów dalej kończy się półka i zaczyna trzymetrowa rynna kończąca się powietrzem. Zacięcie ma gładkie ściany - czego ja, nieborak, miałbym się tam złapać?! Gdy wstaję jestem jednocześnie podniecony i przerażony. Coś tak głupiego, banalnego wręcz, a mogło skończyć się źle. Wybucham śmiechem, by rozładować napięcie, bo nic innego nie przychodzi mi do głowy. Powinienem przecież podeprzeć się rękami skoro leciałem na twarz. A jednak nie... Duszę w sobie przerażenie, wizje tego, co mogło się zdarzyć. Nieświadomość pomaga mi w tym dziele łakomie wyciągając po niemiłe możliwości ręce. Wciąż śmiejąc się docieram do "dziewiczego" szczytu, patrzę jednak uważnie pod nogi i oglądam każdy kamień. Chłopcy są zdenerwowani. Podnoszą głosy niezadowoleni z mojego potknięcia się o własne raki. - A jakbyś spadł? Co by było? - No kiepsko... Zejście po ciało, zniesie go w dół - wyliczam - zawiadomienie TOPRu i policji, a potem rozmowa z moimi starymi... oj kiepsko... - Co ty nie powiesz?! - Nie rób tak więcej - dorzuca Artur. - Kurde, ale by było... - śmieję się głupkowato - mało brakowało... - wciąż nie mogę w to do końca uwierzyć, że mogłem spaść, a nie spadłem. - Taka głupota, zginąć na Kościelcu potykając się o własne raki... - Eeee... Ty to nic, gorzej jak ja bym zginął. Tyle świata już zwiedziłem - Mont Blanc, Chiny, Indie, Afryka. I co? Miałbym umrzeć w Tatrach?? - pyta z dumą i zapatrzeniem w siebie Łukasz. Sam nie wiem czy mówi serio czy żartuje... - A ja? Najgorzej jakbym to ja zginął - dorzuca wyniosłym głosem Artur. On akurat żartuje - to wiem. Chociaż jeden normalny. - Cholera by was... Ehhhh... - Ta jebana młodzież, zawsze coś jej odpierdoli... - wygarniam sobie pod nosem, kiedy wracam z powrotem do chłopaków. Ta jebana młodzież, zawsze coś wymyśli... To kłamstwo, co mówią, że staje wówczas całe życie przed oczami... U mnie tak nie było. Raczej wszystko stało się w oka mgnieniu, automatycznie. Zatkało mnie przerażenie, jakby przestrzeń uzyskała nagle kilkaset dodatkowych wymiarów i z zupełnie niezależnego ode mnie powodu udało mi się nie wpaść w tę głębię, w to zawirowanie. W śmierć. W tę porywającą intensywność kolorów, ruchów, śniegu i porostów...

Kościelec żegna nas swoim cieniem przysłaniającym snujące się poniżej chmury o nierównej, falistej fakturze. Samo imago wierzchołka niczym aureola otacza okrągła tęcza. Widmo Brockenu, prorok górskiej śmierci, który przed chwilą prawie schwytał swą zdobycz. A może to była tylko próba? Może teraz, podczas zejścia, zrobi to naprawdę? Na wszelki wypadek, pełen dziwnego niepokoju, schodzę bardzo ostrożnie. Gdzieś w połowie drogi, od Zakopanego nadlatuje helikopter, napełniając góry jednostajnych echem tnącego powietrze wirnika. Długo nie mogę go dostrzec. W końcu jest, zbliża się do Progu. Narasta we mnie niepokój - ciekawe o co chodzi, czego szukają? Kto to w ogóle jest? Z chwilą kiedy maszyna przysiada w miejscu, gdzie jeszcze rano stał nasz namiot, opuszczają mnie wątpliwości. Czuję się jakoś niekomfortowo, nieswojo, jakbym zrobił coś złego nie mając zupełnie racji i był właśnie za to karany. Już wiem, że to po nas. Że to filance, zawiadomieni przez tych schodzących z Zawratu... Śmigłowiec po chwili rusza dalej w głąb doliny, ku Przełęczy - pewnie po nas, pewnie chcą nas dogonić... Po chwili następuje bardziej racjonalna refleksja, lecz nie udaje jej się do końca rozgonić irracjonalnych, niedorzecznych obaw, które udzieliły się także i Łukaszowi. W ich oparach dochodzimy do Karbu wciąż jeszcze rozmawiając o ustaleniu wspólnej wersji wydarzeń i linii insynuacji. Kiedy historia ostatecznie blaknie w białej malignie wszechobecnej tego dnia mgły nie wiemy jeszcze, że następnego dnia czeka nas powtórka z rozrywki.

Zawrat. Wieje wiatr, widoki zasłania obrzydliwa i lepka bura chmura. Po kilku metrach znika w jej gardzielach cały świat. Mam mokre buty i jest mi zimno, więc ponaglam chłopaków żebyśmy czym prędzej rozstawili namiot. - Ze Świnicy już chyba nikt nie będzie schodził, a nawet jeśli... to chuj z tym! Zimno jest! Nie chcę, Artur i Łukasz zresztą też chyba nie, by powtórzyła się wczorajsza historia z zauważeniem namiotu, ale nie mamy dużego wyboru. Żaden z nas nie ma ochoty siedzieć w bezruchu na plecaku i czekać na nadejście, sprzyjających wszelkim nielegalnym działaniom, ciemności. Sprawnie rąbiemy platformę w jedynym dogodnym miejscu, plecaki wrzucamy w płachtę biwakową i ładujemy się do środka. - Ja pierdolę, zrobiłbyś wreszcie coś, a nie tylko tak leżysz - odzywam się zdenerwowany do Łukasza. Ten rozłożył się wygodnie w tylnej części namiotu i czeka aż zrobimy mu spaghetti. Dziwi mnie, że nie przeszkadza mu własna rozkoszna i bezczelna bezczynność. - Właśnie, nierobie jeden - dorzuca Artur. - Ale niby co? - z niewinną miną pyta Łukasz - przecież już nie ma nic do roboty. Wszystko zrobiliście. Niestety ma rację - sosy i makaron są już praktycznie gotowe, co właściwie jeszcze bardziej mnie wkurwia. - Jak to nie ma? Jak to nie ma?! - rzucam - tylko leżysz i się grzejesz w śpiworze, a my się tu męczymy. Nie zamierzam cię niańczyć! - Wiem! Damy mu gary do zmywania! - Oooo... To jest to. My ugotowaliśmy, a ty zmyjesz! - od razu podłapuję temat, bo nienawidzę mycia naczyń zimnym śniegiem. Nie odpuszczę. Każdy powinien przykładać się do wspólnej pracy, bez ponagleń i dodatkowych zachęceń. - Tak, tak, tak właśnie! Zmyjesz naczynia - dodaje Artur triumfującym głosem. Łukasz mruczy coś pod nosem, ale po chwili spokojnie zgadza się na tę "katorgę". Węszę w tym jakiś podstęp, ale ostatecznie po skończonym posiłku on grzecznie siada przy okienku i myje wszystkie naczynia. Spokojnie, bez pośpiechu. Zabrał się do tego z metodą, więc złośliwe zimno nie kąsa jego palców. Trochę mi to przeszkadza i odbiera satysfakcję, ale ostatecznie jestem zadowolony, bo leżę wygodnie w śpiworze i grzeję zmarzłe od mokrych butów stopy. Jest miękko i przytulnie, choć niestety trochę ciasno.

Poranek jest zaskakujący. Światło tańczy na niebie przy akompaniamencie coraz to żywszych odcieni błękitu, które gdzieś nad Niżnymi Tatrami chowają się za ciężkie pomarańczowo-fioletowe kurtyny. Widok jarzących się mozaiką bieli i ciepłego, miękkiego brązu gór napełnia mnie pięknem i wewnętrzną harmonią. Daje potężnego kopa. Stawia na nogi, przenicowując zaspanego osobnika w żywego człowieka. Dla takich niespodziewanych chwil warto żyć. - Chłopaki, wstajemy! Już po szóstej! Wstawać, ale już - krzyczę podniecony i szturcham ich. - Mmmm... co...? Czego znów chcesz...? - Daj mi spokój... spaaaaać... - Artur przewraca się na drugi bok. - Noż kurwa, wstawać! Zobaczcie, co za pogoda! Co za lampa! Ruszać dupy lenie! Zróbcie miejsce na kuchenkę.. - nie daję za wygraną i po kilku minutach chłopcy są już na nogach. Równie podnieceni i pobudzeni jak ja. Uwijamy się sprawnie - taka pogoda to prawdziwa gratka. Kilka godzin później wędrujemy po czyichś śladach przez Dolinkę pod Kołem. Przepływamy białym morzem pomiędzy wyspami kosówki, które przy dnie doliny ustępuje pola labiryntowi szarych głazów. Spomiędzy nich wypełza szary, porzucony już przez słoneczne pieszczoty, twardy śnieg. Włóczymy się po tym cichym i spokojnym rewirze dopóki jakiś większy kamień nie daje nam schronienia przed wiatrem. Idealne miejsce na biwak - zaraz koło niewielkiej skalnej ścianki, z piękną panoramą całej Doliny Pięciu Stawów.

Zagubiony kawałek świata pobudzający wyobraźnię do marzeń i wewnętrznych podróży w krainę wiecznej przeszłości. Grań Gładkiego Wierchu jest rozcięta na pół. Część należy do skrywającego się już w cieniach królestwa ciemności. Panują tam popielate, twarde śniegi wspierane przez porośnięte turkusowymi porostami kamienie oraz zawiłe, kozie labirynty. Pozostałą częścią włada oślepiająca, złota jasność odbijająca się od gładkiego, wypolerowanego stoku. Oba dominia łączy niewidzialna, nietrwała granica, przesuwająca się z każdą chwilą, wraz z podróżą słońca. Wydaje mi się, że to właśnie blask zwycięża... Po krótkim wahaniu postanawiamy wesprzeć swoimi krokami diabelskie terytorium. Nie żeby tak bezinteresownie, po prostu liczymy na sprzyjającą podejściu twardość śniegu. Wybór okazuje się trafiony, szybko stajemy na szczycie. - A teraz takie mniej pozerskie - krzyczy Łukasz i zmienia uchwyt na czekanie - zrobiłeś? - Stary... co za panorama! Nikt nie pozna, że to Tatry. Będziemy mogli ludziom mówić, co tylko zechcemy - odkrzykuję do Łukasza, zachwycony zupełnie nową perspektywą i zdobyciem kolejnego szczytu - Kozi wygląda rewelacyjnie! Jak zupełnie nowa góra! - To wal kolejne! - Dobra, starczy! Chodź tu, teraz nasza kolej...
Korzystając z okazji wchodzimy z rozbiegu na Walentkowy Wierch. Prowadząca na niego grań jest łatwa. Niepokój odczuwam jedynie, gdy przekraczamy strome pola białości. Jest ciepło, słońce mocno uwiera, śnieg jest ciężki, klei się do raków. W takich warunkach nie trudno o zsuw - mało to takich widziałem zeszłego dnia? Zbocze nie kończy się przepaścią, ale do dna doliny jakieś 300 metrów będzie... Z Zawratu schodzą właśnie ostatnie, bezwzględnie czarne z tej odległości i wyprute z indywidualności, mrówki. Krzywią się pod ciężarem obłych worów, wysuwając do przodu, co raz dziwne, patykowe odnóża. To kijki trekkingowe - teraz mają je wszyscy, a jeszcze kilka lat temu można było od co bardziej krewkiego dowcipnisia usłyszeć, że zapomniało się nart. To chyba postęp…

Niepostrzeżenie zaczyna się zmieniać pogoda. Wpierw łagodnie, jakby pozując do bardziej udanego zdjęcia, pełne uroku chmury przechadzają się przez Gładką Przełęcz. Płyną falami - gdy przekroczą siodło rozpływają się w niebycie czystego powietrza Doliny. Powolnie i majestatycznie. Trwa to dłuższe chwile, ale gdy schodzimy w swym tańcu mierzą już ku na słońcu. Tak jak pierwszego dnia z każdym krokiem stają się coraz bardziej zachłanne i bezczelne. Wielokrotnie podziwiamy okrągłe zorze-tęcze, gdy promienie ogniste załamują się na cienkiej, szarawej warstwie morderczego babiego lata. Przypominającą zresztą bardziej gnaną wiatrem kurniawę niż spójną materię chmur. W Dolinie pod Kołem, już przy plecakach, wynik podniebnej walki jest oczywisty - nadeszły ciężkie, niskie chmury, odbierające swoją ponurą szarością wszelką radość i nadzieję. W mgnieniu oka, wraz z odejściem słońca, góry zmieniają swoje oblicze w sposób z początku dla mnie niepojmowalny. Nie ma w nich już nic z dziecięcego ciepła, brązowej łagodności miękkich skał i dziewiczego, czystego śniegu. Teraz są groźne, oślizgłe, odpychające i zdradliwe. Wiem, że nie pomogłoby mi, gdybym wpadł w tarapaty - przypatrywałyby się obojętnie walce o życie, może nawet by jej nie zauważyły. Stały by tam po prostu zimne i mokre, nieme i zagubione wśród wiszących nisko mgieł. Tak jak ja... Całe szczęście czeka nas jedynie prosta droga do schroniska. Idziemy żwawo, po starych śladach, by jak najszybciej wymknąć się nieprzyjemnym objęciom mżawki i pełznących ze wszystkich stron mgieł. Momentami biegniemy, niczym w górskim maratonie, przyciągani upojną wizją ciepłego schroniska i zdjęcia przemoczonych od ciężkiego śniegu butów. Nasz zespół rozpada się na indywidualne drobinki wędrowców - każdy porusza się swoim tempem.

Zostaję na końcu. Nadchodzą ciemności - walczę więc czołówką. Idzie mi się dobrze, mijam kolejnych wędrowców, kolejne cienie. W oddali majaczą światłą schroniska. - Ej, sory, możemy iść za Tobą? Nie mamy latarki - słyszę niespodziewanie zza siebie po przeskoczeniu dwóch, niepozornych piechurów. - Jasne, dawajcie. - Dzięki... - Tylko idźcie przede mną, tak będzie lepiej. - No dobra... Dzięki. - Pieprzona pogoda, było tak ładnie, co...? Skąd w ogóle idziecie? - Z Morskiego Oka. - Z Moka?! Przez Szpiglasową? - nawet nie ukrywam zdumienia. - Właśnie tak. - Bez czołówki, raków, czekana?! - zdążyłem ich bowiem dokładnie zlustrować. - No bez, a co? To trzeba? - No raczej... raczej trzeba... przy takiej zimie... - nie wiem co powiedzieć - a przetarte chociaż było? - Przetarte... nie, raczej nie. - No to mieliście szczęście, nie ma co... To teraz na noc w Piątce? - pytam raczej retorycznie, no bo co mieliby robić o tej porze i pogodzie... - Nie, my tam tylko na chwilę, na Palenicy mamy samochód, spieszy się nam. - I chcecie tak iść bez światła...?! - Nie no, może uda się kupić coś w schronisku. Ot, górska przezorność. Przez chwilę nawet zastanawiam się czy nie pożyczyć im swojego Petzla albo którejś z czołówek chłopców, co by się nie pozabijali.. Nie mam pojęcia jak toczą się ich dalsze losy. Pewnie schodzą bez problemów. Ciekawe czy następnym razem znów wybiorą się w zimę z takim "ekwipunkiem"...? Przed schroniskiem czekają na mnie Łukasz i Artur. - Nie w środku? Coś się stało? Pełno? - pytam zdumiony. - Nie wiem, czekaliśmy na ciebie. - Oooo, to miło. Wchodźmy! Prądu oczywiście nie ma, ludzi sporo. Wszyscy siedzą przy świetle czołówek lub świec. XIX wiek. W sumie to fajnie... Tak lubię. Bez nadmiaru cywilizacji. Przysiadamy się do najbliższego stolika i po chwili już żałujemy. - Łeeeeeełłłoooo... uuuaaaaleeee jaaaazdaaaa! Buahahahaahhaa - ręką z tej radości bydle wali w stół. - Yiidź no staaary po yescze jednąąą wiśniówę - bełkocze ten obok. - YYyy... nuoo co Tyy?! Przeeeeejcież nie sprzeda myiiii... - Łoj kuurwa, sprzeeejyda, nieee pieeeerdól. Yidź rzeeszzz - rzęzi. Delikwent wraca na po chwili z butelką. - Nożżż kuuurwaa, sprzedaauuuaa... sprzedauuuaa... - flacha ląduje na stole. - Yiaauu pierdolę... pyjeemy od kuuurwa któreyyyj?? łot yyjedenastej chyyyybbauaaa... a ta nam sprzedauuuuaaa, łoooo kuuuurwaaaa... - Nouoo to daaalyj, pijemy! Buahahahahahaaa - i znów tą dłonią w blat z niepohamowanej i jakże pięknej radości. A mnie aż dziw bierze. I zniesmaczenie. Na oko mają prawie trzydzieści lat. Stare chłopy, a zachowują się jak spuszczone ze smyczy siedemnastolatki, które po raz pierwszy w życiu mogą napić się bez rodziców wódki. I to jeszcze w górach. Nie no, jazda na całego. Cholera, w górach! W najmniej uczęszczanym schronisku w naszych Wysokich Tatrach, w cholernej Piątce. Taka hołota. Patrząc na nich, bez tych flaszek, można by pomyśleć, że nawet po górach chodzą - mają na sobie jakieś polary, bieliznę termiczną, całe te pancerze. Jestem prawie pewien, że to ta osławiona "warszafffka", o której czasem słychać. Jeżeli nie geograficznie, to na pewno mentalnie. Wymieniamy z chłopcami długie, porozumiewawcze spojrzenia i idziemy z gratami do pokoju. Piwo też bierzemy ze sobą - nie chcemy siedzieć z takim bydłem. Wstyd nam za nich.

Gdy w końcu wracamy na dół "rozrywkowa ekipa" jest już spokojniejsza. Tym razem wybieramy inny stolik. - Przepraszam, wolne? - Tak, wolne... Ale pod warunkiem, że umiecie się zachowywać cicho - słowom towarzyszy znaczące spojrzenie w wiadomym kierunku. Siadamy. - Właśnie od tego uciekamy... Rozmowa schodzi na rzeczony temat. Zniesmaczenie powszechne. Nikt jednak nic nie robi, nie interweniuje. Może z tego samego powodu co ja. Z obawy. Boje się, że powiem coś takiemu osobnikowi, a potem przypadkiem zginie mi jakiś element ekwipunku, albo przypadkiem ulegnie uszkodzeniu. Zupełnie przypadkiem oczywiście. Więc lepiej przeczekać, poczekać, aż się zwierzęta upiją się i pośpią. Tak myślę - może sami zrozumieją jak się zachowują? Ale to tylko oszukiwanie się. Gdyby mieli zrozumieć, już dawno by zrozumieli. Może nikt im nigdy nie powiedział jak należy się wśród ludzi zachować? Może dla nich to normalne? Teraz też się tego nie dowiedzą. Wszyscy siedzimy spokojnie, we własnym gronie i z wolna popijamy piwo rozmawiając o górach, przeszłych i przyszłych przygodach. I tylko uchwycone czasem długie spojrzenia mówią, że w szukamy tu jednak czegoś innego niż bandy pijanych gnojków, którym brak ogłady i wyczucia. Aż strach pomyśleć co będzie jak przywiozą ze sobą kiedyś więcej znajomych. Póki co jednak opuszczają ich siły, wyssane przez nadmiar alkoholu i niedomiar mózgu. Atmosfera wraca do spokojnej, przyjaznej, górskiej normy.

Rano opuszczamy schronisko w gęstym, pruszącym wielkimi płatami śniegu. Jest ciepło, zbliża się odwilż. Na niebie dobrze znana, znienawidzona biaława szmata, która ukradła i ukryła góry. Nasze ambitne plany - zrobienie odcinka Orlej Perci od Koziego po Krzyżne - rozwiewają się jak ten śnieg na wietrze. Zresztą, psychicznie nie wiem dlaczego, też jestem rozbity. To pewnie przez tę perspektywę powrotu na niziny. Zawsze tak na mnie działa. W Palenicy łapię kierowcę busa. - Kiedy jedzie pan do Zakopanego? - Zgodnie z rozkładem to za godzinę. - A wcześniej się nie da? - No, jak będzie was tak z dziesięciu to możemy się dogadać i jechać nawet teraz. - Po ile? - Dycha. - Dycha?! Czemu tak drogo, normalnie przecież siódemka jest! Nawet tu pisze - wskazuję na napis na busie. - Ale to poza rozkładem, a wy bogaci, z Warszawy, co to dla was te trzy złote. No tak, co to dla nas te trzy złote. Co to dla nas sto złotych, tysiąc złotych. Przecież w tej Warszawie wszyscy sramy pieniędzmi. Czuję się tak samo jak na Bliskim Wschodzie, gdzieś w Azji - białas, czyli bogaty frajer, którego można dowolnie naciągać na kasę. Bez skrupułów. Wszystkie zakamarki bagażu, ubrań a pewnie i ciała wypełnione ma przecież przez niedbale zrolowane studolarowe banknoty. Białas zbiera je jak owoce z drzew, jak trawę po skoszeniu trawnika, wyławia z powietrza jak gówno z przerębla. Sra zielonymi, wymiotuje nimi i oddycha. Lęgną się na nim jak żaby w błocie. W tej Warszawie, w tej Europie, wszyscy przecież tacy bogaci... Tyle, że to nie jest Baku, Stambuł, Teheran czy Damaszek, lecz Palenica Białczańska. Polska. Unia. Europa. Widać niestety, że dla pewnego typu mentalności odległość geograficzna niewiele znaczy... W końcu jednak jedziemy - nikomu nie chce się czekać godziny na regularny kurs. A nuż w tym czasie ucieknie autobus lub pociąg do domu i trzeba będzie przesiedzieć na dworcu kilka godzin? Lepiej już wydać te trzy złote więcej. Dobrze, że chłop w ogóle do jazdy skory. Ale jakiś niesmak mimo to pozostaje...