Przygoda z wyprawą zaczęła się dla naszej czwórki 10 września o godzinie 4 rano. Samochód załadowany po brzegi wyposażeniem oraz zmęczenie realizowanymi do samego wyjazdu obowiązkami służbowymi sprawiły, iż pokonanie odległości dzielącej Sochaczew i Chamonix nie było przyjemnością. Polskie drogi ekspresowe, rozbudowana sieć niemieckich i szwajcarskich autostrad, zjazdów, ślimaków, robót drogowych, wysokich prędkości wymagały pełnego skupienia. To wszystko sprawiło, iż na camping w Le Chouches (miejscowość, z której rozpoczyna się większość wypraw na Mount Blanc) dotarliśmy przed północą.
Następnego dnia o 8:30 wyruszamy w kierunku kolejki. Kupujemy bilety na gondolkę i tramwaj du Mount Blanc, aby dojechać do ostatniej stacji tramwaju w Nid d’agile na wysokości 2300 m n.p.m. Jest to linia startu naszej wspinaczki. Około godziny 11:00, po dopięciu pasków w plecakach, ruszamy w kierunku pierwszego obozu w chacie Foresterów. Marsz trwa około 2 godzin, a wysokość i skaliste podłoże weryfikują kondycję i przygotowanie. Nasz współtowarzysz, sierż. Piotr Płucienniczak, odczuwa lekkie kłopoty z żołądkiem – jest to jeden z objawów choroby wysokościowej.
Wczesnym popołudniem, pod bacznym okiem obserwujących nas kozic, docieramy do chaty. Popołudnie i wieczór upływa nam na wypoczynku, przygotowaniu posiłków, topieniu śniegu i gotowaniu wody dla uzupełnienia płynów, przepakowaniu plecaków i pozostawieniu w chacie zbędnego wyposażenia. Do chaty dociera też inna polska wyprawa – pięciu biznesmenów z Krakowa, którzy też postanowili zaaklimatyzować się na tej wysokości. Oni będą zdobywać szczyt bardziej turystycznie, z noclegami w schroniskach i posiłkami przygotowanymi przez ich obsługę. My z kolei działamy bardziej „oblężniczo”, z namiotem i własną żywnością.
12 września, po szybkim śniadaniu, rozpoczynamy mozolny marsz przez skaliste podłoże i dalej w górę, w kierunku lodowca Tete Rose. W marszu towarzyszą nam mnisi z lokalnego zakonu, udający się do położonego nieopodal schroniska oraz maratończycy, którzy, z braku pokrywy śnieżnej, na tej wysokości szlifują kondycję przed kolejnymi startami. Koło południa, po męczącym marszu, docieramy do schroniska Tete Rose (3200 m n.p.m.). Po krótkiej przerwie przystępujemy do rozbicia namiotu na skalistej polanie sąsiadującej z lodowcem. Spływający z niego strumień dostarcza świeżej wody. Po południu pogoda załamuje się. Od 16:00 do późnych godzin wieczornych nad górami szaleje burza. Uderzający w ściany namiotu deszcz i wiatr sprawiają, iż zasypiamy dopiero koło północy, pełni obaw o pogodę następnego dnia.
Środa 14 września to dzień, na który wszyscy czekaliśmy. Budzimy się już o 2:30. Wychodzimy „odchudzeni na maxa” – wszystko co zbędne zostaje w plecakach wyprawowych. Na szczyt zabieramy tylko niezbędne rzeczy i jedzenie oraz to, co dla nas najważniejsze – dwie flagi z symbolami 38 sochaczewskiego dywizjonu zabezpieczenia Obrony Powietrznej im. mjr Feliksa Kozubowskiego oraz Sochaczewa. Pogoda jest dobra, temperatura lekko poniżej zera, bezwietrznie, z nieba spadają drobne płatki śniegu, ale nie utrudniają widoczności. A jest na co spojrzeć, przed nami, jak karawana na pustyni, ciągnie się widoczny ślad latarek wspinaczy i przewodników, którzy ruszyli przed nami. Za naszymi plecami widok jak z okien samolotu, Chamonix i okoliczne miejscowości pogrążone w głębokim śnie, tylko oświetlone latarniami uliczki z tej wysokości wyglądają jak świecące pajęczyny, rozciągnięte w dolinach.
Ruszamy przez śnieg z oczami wpatrzonymi przed siebie, szukając oznak najmniejszego zagrożenia. Po pokonaniu trzech szczelin lodowych, kilku stromych podejść i różnicy wysokości 500 m, docieramy do blaszanego schronu Vallot. Jak się później okaże, będzie to miejsce, z którego Paulina i Piotr zawrócą w kierunku schroniska z uwagi na silne objawy choroby wysokościowej. Nie można z nią igrać i ze względów zdrowotnych jedyną słuszną decyzją było zejście niżej.
Dla naszej dwójki walka się nie kończy. Po półtorej godzinie docieramy do dużej szczeliny lodowcowej. Trudność w jej pokonaniu stanowi pionowa lodowa skała po jej drugiej stronie. Aby ją pokonać, trzeba stanąć na jej krawędzi, wychylić się, wbić mocno czekan w lodową ścianę i zrobić krok nad przepaścią, jednocześnie chwytając się drugą ręką liny poręczowej. Po tym wyczynie pozostaje już tylko wspiąć się 4 metry po lodowej studni i ruszyć dalej w kierunku szczytu. Po pokonaniu szczeliny, gdy emocje jeszcze dobrze nie opadły, naszym oczom ukazuje się wierzchołek góry. Jeszcze ostatnie 150 m wąskiej grani i jesteśmy na „dachu Europy” – wymarzony szczyt Mount Blanc o wysokości 4810 m n.p.m. Na szczycie jesteśmy sami, panuje tu bardzo niska temperatura (około – 10 st. C), ale wiejący silnie wiatr sprawia, że odczuwalna spada do – 20. Z plecaków wyjmujemy powierzone nam flagi miasta i jednostki. Robimy kilka zdjęć i trzeba uciekać w dół. Przygotowanej małej buteleczki szampana nikt nie ma siły wyciągnąć z plecaka, świętować będziemy na dole.
Rozpoczynamy mozolne zejście w dół, pogoda jest piękna, w promieniach porannego wrześniowego słońca mijamy schron Vallot i kilkaset metrów za nim spotykamy naszych współtowarzyszy. Czują się już lepiej, okazuje się, iż w międzyczasie Piotr oświadczył się Paulinie i oświadczyny zostały przyjęte. Serdecznie gratulujemy!
Mateusz Czubala
artykuł dostępny na: http://www.ziemia-sochaczewska.pl/spolecznosc/flaga-sochaczewa-na-mont-blanc/
