Poniższa mowa pożegnalna, została wygłoszona przez Zbigniewa Skierskiego podczas pogrzebu 05.02.2021, na Powązkach Wojskowych w Warszawie.
Ze szczerym smutkiem i żalem żegnamy dzisiaj naszego kolegę i przyjaciela Andrzeja Sobolewskiego (21.07.1933 – 19.01.2021).
Wspinanie w Tatrach rozpoczął w 1955 roku. Był uczestnikiem pierwszego przejścia zimowego grani Tatr w 1959 roku.
Brał udział w kilkudziesięciu wyprawach w Kaukaz (np. wejście nową drogą na Miżirgi), Pamir (m.in. 2 x Pik Lenina, Pik Korżeniewskiej, Pik Kommunizma), Ałtaj (np. pierwsze przejście zach. ściany Turgen Uuł), Andy (np. nowe drogi na Pico Santander), góry Alaski (pierwsze wejścia na 6 szczytów w Górach Wrangla i Górach Eliasza).
Był organizatorem i uczestnikiem wypraw w Himalaje, które zdobyły dziewicze szczyty Kangbachen (1974), Kangchenjungę Południową i Środkową (1978).
Przez kilkadziesiąt lat aktywnie uczestniczył w przedsięwzięciach organizacyjnych i działalności szkoleniowej PZA, KW i PKG, będąc m.in. przez wiele lat Skarbnikiem PZA i szefem Komisji Tatrzańskiej PZA. Był członkiem honorowym tych organizacji. Był także przewodniczącym Sądu Koleżeńskiego PZA. Przez wiele lat zasiadał w Radzie Fundacji im. Jerzego Kukuczki.
Otrzymał Złoty Medal „Za Wybitne Osiągnięcia Sportowe”. W 2003 roku odznaczony został Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Współautor: „Księga sportu polskiego” (rozdział Taternictwo, 1975), „Kangbachen zdobyty” (1977), „Encyklopedia sportu” (hasła alpinistyczne, 1986), „Zimą na Wielkiej Grani” (2000).
Autor wydawnictw publikowanych przez KW Warszawa, dokumentujących polskie dokonania w górach: „Kalendarium polskich wypraw i zgrupowań wysokogórskich w Kaukazie 1935 - 2007”, „Andy. Kalendarium polskich wypraw alpinistycznych 1934 - 2010”, „Pamir. Kalendarium polskich wypraw alpinistycznych 1960 - 2015” i „Hindukusz. Kalendarium polskich wypraw alpinistycznych 1960 - 1983”.
Był nie tylko wyśmienitym taternikiem, alpinistą i himalaistą, ale także jednym z najlepszych polskich specjalistów od gór Kaukazu. W ostatnich dwóch dziesięcioleciach był aktywnym członkiem koła seniorów KW Warszawa i niezawodnym uczestnikiem wszelkich klubowych spotkań. Jego uczynność i zaangażowanie w sprawy klubowe mogą być świetnym przykładem wzorowej postawy, godnej do naśladowania przez młodsze pokolenia. Pomimo zaawansowanego wieku podejmował liczne wyzwania i obowiązki, zachowując przy tym młodzieńczy entuzjazm i energię. Z chęcią dzielił się swoją wiedzą i doświadczeniem. Charakteryzowały go koleżeńskość, szczerość, zdolność do obiektywnego, wyważonego sądu. Te cech zjednywały mu wielu przyjaciół. Największy szacunek zdobywał jednak wśród kolegów swoją górską pasją, która pomimo upływu lat nie malała. Andrzej był dla nas przede wszystkim wspinaczem. Tak definiował się sam i tak postrzegaliśmy go my. Jego ostatni wyjazd w Kaukaz, aby jeszcze raz zobaczyć ukochane góry i powłóczyć się po dobrze znanych miejscach, wzbudził nasz szczery podziw i stanowił widoczny dowód jego niespożytej energii. Niewielu, gdy są już po siedemdziesiątce, stać na taką eskapadę. Niezwykła pracowitość Andrzeja i jednocześnie chęć utrwalenia i udokumentowania dla przyszłych pokoleń polskich osiągnięć alpinistycznych, dały wspaniały efekt w postaci wydawanych przez niego „Kalendariów” dotyczących Kaukazu właśnie, a także Andów, Pamiru i Hindukuszu. Te niezwykle wartościowe opracowania będą z pewnością służyć przyszłym pokoleniom taterników i taki był właśnie cel Andrzeja. Chciał, by młodzi podnosili wyżej poprzeczkę i podejmowali nowe wyzwania, bo tak rozumiał ideę taternickiej wspólnoty.
Andrzeju, będzie nam Ciebie brakować. Spoczywaj w pokoju.
